Որով անդամ երկրները խորը մտահոգություն են հայտնում
«Հայաստանից մի քանի հարյուր հազար բռնի տեղահանված ադրբեջանցիների ճակատագրի վերաբերյալ, հաստատում են ադրբեջանցիների անվերապահ իրավունքը վերադառնալու իրենց բնօրրանը և դատապարտում են Հայաստանի հրաժարումը երկխոսություն սկսել Արևմտյան Ադրբեջանի համայնքի հետ»:
Ես դատապարտել եմ այդ հռչակագրի ընդունումը ու ծանրակշիռ փաստարկներով հիմնավորել, որ դա ադրբեջանական արդյունավետ լոբբինգի արդյունքում միս ու արյուն ստացած կեղծիք է, ուրիշ ոչինչ։
Ինչպես նաև դատապարտել եմ նաև ՀՀ վարչապետի և ԱԳՆ-ի անգործությունը, որոնք մինչ այդ պահը (13:00) չէին անդրադարձել Իսլամական համագործակցության կազմակերպության կողմից ընդունված հռչակագրին։
Դրանից մի քանի ժամ անց (16:30) ԱԳՆ-ն հայտարարություն է հրապարակում՝ արձանագրելով, որ «խորապես հիասթափված է» այդ առթիվ։
Ստացվում է՝ եթե ես չբարձրացնեի հարցը և արտգործնախարարության փոխարեն չպատասխանեի Ալիևին, այդ հայտարարությունը չէր լինելու։
Այնինչ ԱԳՆ-ն նրա համար չէ, որ Մարուքյանի բզելով հայտարարություններով հանդես գա, այլ նրա համար է, որ այնպես աշխատի Իսլամական համագործակցության կազմակերպության անդամ հանդիսացող բարեկամ երկրների հետ, որ նման հռչակագրեր չընդունվեն։